still ill

Daydreaming

Ο βόμβος των κλιματιστικών μαρτυρούσε τη λειτουργία τους,διαφορετικά η παρουσία τους μπορούσε να εκληφθεί ως αμιγώς αισθητική.Είχε υπερβολική ζέστη,πολύς κόσμος στριμωγμένος στην ουρά και οι πόρτες να ανοιγοκλείνουν διαρκώς.Η κατάσταση επιδεινώθηκε από την οχληρή παρουσία μερικών οργίλων Νεοελλήνων που για ακόμα μια φορά απεδείκνυαν πως έχουν για ψωμοτύρι τους δημόσιους διαπληκτισμούς.
Ευτυχώς οι υπάλληλοι έμοιαζαν έμπειροι στη διαχείριση και εξυπηρέτηση του κοινού,έτσι πλησιάζε χωρίς εξαιρετική καθυστέρηση και η δική του η σειρά.Είχαν ήδη περάσει είκοσι λεπτά αναμονής,υπολόγιζε και άλλα τόσα ακόμη.
Μην έχοντας κάτι να ασχοληθεί,βυθίστηκε στις σκέψεις του.Θυμήθηκε πως,πριν χρόνια,τέτοια εποχή διεκπεραίωνε τις διαδικασίες για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο.Τρέξιμο και άγχος,όμως αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στην αγωνία που τον είχε τσακίσει πριν τις γραπτές εξετάσεις και αργότερα,περιμένοντας τα αποτελέσματα.Τώρα πια αισθανόταν ανακουφισμένος,είχε ανταμοιφθεί για τους κόπους του.
Το πτυχίο από τη σχολή θα του εξασφάλιζε εργασία με προοπτικές,η ζήτηση για αποφοίτους οικονομικών σχολών ήταν μεγάλη,στο τέλος θα δικαιωνόταν για την επιλογή του.Αυτό τουλάχιστον τόνιζαν όσοι τον συγχαίρονταν για την επιτυχία του.Παιδί λαϊκής οικογένειας,ήταν ο μοναδικός που είχε καταφέρει να περάσει στο πανεπιστήμιο κάτι που τον έκανε να νιώθει ιδιαίτερα υπερήφανος.
Ανυπομονούσε τώρα να τελειώνει με τα διαδικαστικά και να αρχίσουν τα μαθήματα.Με το πέρασμα των ετών,φαινόταν να τα πηγαίνει μια χαρά.Συγκεντρωμένος στις σπουδές του,ήθελε να τελειώσει γρήγορα,να βρει αμέσως μια δουλειά και να νοικοκυρευτεί.Τίποτα δεν θα έπρεπε να τον αποσπά.Ουδεμία συμμετοχή σε φοιτητικές κινητοποιήσεις,μηδενική δράση σε πεδία μη σχετιζόμενα με την μελέτη.
Ήταν βέβαια ευαισθητοποιημένος σε κάποια θέματα,ευελπιστώντας και αυτός για λύσεις,όμως πίστευε πως δεν μπορούσε να γίνει κάτι ουσιαστικό και πως όλα αυτά ήταν χάσιμο χρόνου.Χρόνου πολύτιμου για τον ίδιο.
Μόνο κάποιοι άγονοι έρωτες τον έκαναν να παρεκκλίνει από την πορεία του,αλλά και αυτούς γρήγορα τους ξεπέρασε.Μάλλον τους ξέχασε.Κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται ποτέ.
"Κάθε εμπόδιο για καλό",σκέφτηκε και αφοσιώθηκε πάλι στα μαθήματά του.Το μόνο που φαινόταν να τον απασχολεί με το πέρας των σπουδών του ήταν το εάν θα συνέχιζε σε μεταπτυχιακό επίπεδο ή αν θα τελείωνε το στρατιωτικό του πρώτα.Αλλά και αυτό δεν τον προβλημάτιζε ιδιαίτερα.Ήταν μόνο εικοσιδύο ετών,η νιότη τού έδινε το δικαίωμα να σφύζει από αισιοδοξία και να κοιτάζει με αναιδή έπαρση το μέλλον.
"Καλημέρα σας κύριε", ακούστηκε να λέει ευγενικά η κοπέλα,διακόπτοντας τη νοσταλγική του ονειροπόληση.
"Εε,με συγχωρείτε,καλημέρα σας",είπε και αυτός ξαφνιασμένος,συνειδητοποιώντας πως ήταν η σειρά του να δώσει στην υπάλληλο την επιταγή του επιδόματος ανεργίας για να την σφραγίσει.

posted by still ill @ 12:38 PM